Нивото на водата во Охридското Езеро денеска е на кота 693,18 м.н.в., што е 13 сантиметри под вообичаениот октомвриски просек (≈693,31 м.н.в.). Разликата е доволна да го потврди ефектот од продолжениот сушен период и зголеменото испарување кон крајот на летото и почетокот на есента.
Овој пад не е изолиран феномен: сезонските осцилации на езерото зависат од врнежите во сливот, подземните дотекувања, управувањето со истекот преку Црн Дрим и локалната потрошувачка на вода. Кога врнежите доцнат, секој сантиметар помал водостој значи и поранлива крајбрежна зона: плитките заливи први „дишат на жешко“, а рибниот мрест и трската се изложени на поголем притисок.
За локалните власти и управувачите ова е предупредување, не аларм: следните недели ќе бидат клучни—доколку октомвриските врнежи пристигнат во просечни количини, дел од дефицитот може да се ублажи. Во спротивно, есен без доволно дожд ќе ја продолжи ниската линија и во ноември, со импликации за екологијата и за туризмот надвор од сезоната. Езерото историски знае да се „врати“, но стабилноста бара дисциплина: внимателно управување со истекот, рационална употреба на водата и постојан мониторинг за да се зачува неговата природна рамнотежа.
